Notice
It is public notice that we hired few employees for our website service anyone can contact with us email: deepjyoti@dr.com
Order Issued
By Admin
Deepjyoti Bora
Tuesday, November 5, 2024
Sunday, November 3, 2024
Wednesday, June 21, 2023
অস্তগামি সূৰুযৰ আৰ্তনাদ
অস্তগামি সূৰুযৰ আৰ্তনাদ
" আপুনি ? "
- " হয় , মই ইয়ালৈ যোৱা কালি আহিছোঁ , মই খগেন হাজৰিকা । "
- মানুহজনৰ তেজীৰঙা মুখখনৰ পৰা ওলোৱা কথাকেইটাত কোনো অনুভূতি নাছিল । অথচ , এইখনেই সেইখন ঠাই য'ত হয়তো কোনো এগৰাকী বৃদ্ধই নিবিচাৰে জীৱনৰ অন্তিeম দিনকেইটা পাৰ কৰিবলৈ ।
মহন্তই বুজি পাই এই যন্ত্রণা কি , কিমান গভীৰ !
খগেন হাজৰিকাই সুধিলে , " আপুনি বোধহয় বহুত দিনৰ পৰাই আছে ? "
- " হয় " - মহন্তৰ চমু উত্তৰ ।
পুনৰ প্রশ্নবাণ হাজৰিকাৰ , " আপুনি ইয়াত সুখী নে ? "
- " অনাকাংশিত সুখৰ সন্ধানত বৃদ্ধাশ্রমত আমিওটো এটা পৰিয়াল । য'ত বাৰ্ধক্যই আমাৰ জীৱনৰ অক্ষত পৃষ্ঠাবোৰ লুটিয়াই আৰু হয়তো সেই পৃষ্ঠাবোৰৰ আঁৰত লুকাই আমি এখন ভাওনাৰ ভাওৰীয়াৰ দৰে অভিনয় কৰোঁ । এৰা , ইয়ো বাস্তৱ জীৱনৰ এক অপ্রত্যাশিত বাস্তৱ । "
হয় , সেইবাবেইটো এই বৃদ্ধাশ্রম । য'ত সুখ - দুখৰ ধূসৰ ছবিবোৰ আমি ভালকৈ মনিব নোৱাৰোঁ । তেজৰ সম্পৰ্কবোৰৰ অনুপস্থিতিত জীৱনৰ সন্ধান কৰিব লগা হয় । এৰা , জীৱনৰ এই ক্ষণত উপস্থিত হোৱাৰ পাছত অভ্যন্তৰৰ পৰা এলানি শব্দাংশই কাণলৈ উফৰি আহিছে , ' তেজৰ সম্পৰ্কতকৈ মনৰ সম্পক অধিক সবল আৰু তীব্র । '
ইতিমধ্যই পশ্চিমৰ আকাশত সুৰুয দেৱতাৰ প্রস্থানৰ যো- জা কৰিছিল । তাৰ পৰিৱৰ্তে আকাশত ওলমি ৰেছিল শান্তিৰ অঘোষিত একচত্রী সম্রাট চন্দ্রমা । ই সকলোৰে প্রিয় । তাৰ এটা কাৰণ হ'ল ইয়াক সকলোৱে মনভৰি চাব পাৰে ইচ্ছা অনুযায়ী । সেইবাবে কোনাবাই হয়তো ঠিকে কৈছিল , " বেলিৰ ইমান উজ্জল আভা থাকি কি লাভ , যদি তাক কোনেও মন জুৰাই চাবই নোৱাৰে । "
বৃদ্ধাশ্রমৰ কাষত চোতালৰ দৰে ঠাই ডোখৰ , য'ত ওৰে ৰাতি জোনাক সৰে , এন্ধাৰেও য'ত কবিতা ৰচে । নীৰৱ শব্দহীন কবিতা । মৰতৰ তৰাৰূপী জোনাকী পৰুৱাই বিচাৰকৰ ভূমিকা পালন কৰিছে ! এককথাত , পৰিবেশটো কোনো উপন্যাসৰ সুবৰ্ণনাতকৈ কম হোৱা নাই , মায়াময়।
এইখিনিতেই জোনাক বিশেষ ।
বতৰতো অলপ গোমা হয়তো বৰষুণ দিব ।এই বৰষুণ জাকো বিশেষ , ' ই নিশাক আৰু অধিক নিশালৈ ৰূপান্তৰ কৰে । '
জীৱন কি নিজক সোধা , জীৱনৰ পৰিচয় পোৱাটো সম্ভৱ নে ? হয়তো সম্ভৱ ! বৃদ্ধাশ্রম , এতিয়াৰ পৰা খগেন হাজৰিকাৰ নতুন পৰিচয় । - এক অপ্রত্যাশিত পৰিচয় ।
সন্ধিয়াৰ চাহ খাই অলপ জিৰণি লোৱাৰ যেন ইয়াৰ সকলোৰে এক অলিখিত নিয়ম। কিন্তু খগেন হাজৰিকা নামৰ নতুন বাসিন্দা জনৰ আগে কোনো এনে অভ্যাস নাছিল বাবে বহি ল'লে খিৰীকিৰ সিপাৰৰ পৃথিৱীখন চোৱাৰ হেপাঁহত । হয় , তেতিয়ালৈ সকলো ঘৰমুৱা হৈছিল । ঠিক একেদৰে যেনেকৈ অনুৰাগ সৰু থাকোতে স্কুলৰ পৰা আহিয়েই বেগটো বিচনাতে পেলাই কৈছিল , " মা , ভাত দিয়া ভোক লাগিছে ! কিয় জানো কাষৰ চৰাই বাঁহটোৰ পোৱালি কেইটাৰ ভোকাতুৰ চিঞৰ কেইটাই আজি অতীতৰ সেই আনন্দময় গাঁৱৰ দিনবোৰলৈ মনত পেলাই গৈছে ।
একমাত্র সন্তানেৰে বৰ সুখৰ আছিল খগেন হাজৰিকাৰ পৰিয়ালটো । হয়তো পত্মীৰ বিয়োগেই হৈ পৰিল খগেন হাজৰিকাৰ কাৰণে অভিশাপস্বৰূপ । ঠিকনাবিহীন হৈ পৰিল আজি তেঁও , নিজ হাতেৰে গঢ়ি তোলা ঘৰখনক দেখি যেন নিয়তিয়ে দূৰৰ পৰা এক কূটিল হাঁহিৰে চাই ৰয় এই অৱস্থাটোক । বাৰীৰ গছবোৰৰো যেন সৰি পৰে পাতবোৰ । পত্মীৰ চিতাৰ জুইয়ে যেন আজি তেওঁক হাত- বাউলী দি মাতিছে - ' আপুনিও আহক মোৰ লগতে । সুখৰ সংসাৰৰ মোহ এতিয়া পৰিত্যাগ কৰক আপুনি । মই হীনতাত আপোনাৰ দুখৰ চকুলো মচিব নোৱাৰিব অকলে । '
এয়েতো জীৱন , সচাঁ কৈয়ে আজি খগেন হাজৰিকাৰ চকুত চকুলো । কোনে মচিব আজি তেঁওৰ চকুলো ? বৃদ্ধাশ্রমত কোনে কাৰ দুখৰ সমভাগী হ'ব ? সকলোৱেইটো নিজৰ বোজা কঢ়িয়াই ভাৰাক্রান্ত তেনেস্থলত কোনে ক'ব নাকান্দিব বুলি । এৰা , সেই দুখেই অধিক তীব্রতম , যাৰ কোনো অংশীদাৰ নাই । পিতৃ - মাতৃৰ প্রতি এইয়াইটো সভ্য সমাজত বাস কৰা , দামী পোছাক পৰিহিত নিৰ্দয় পাষাণ সন্তানৰ পিতৃ মাতৃৰ প্রতি ভক্তি । কি প্রয়োজন সেই সন্তানৰ পিতৃত্ব অৰ্জন কৰি , কি প্রয়োজনেই বা সেই সন্তানক বুকুৰ তেজ পিব দি মাতৃত্বৰ গৌৰৱ অৰ্জন কৰাৰ ? আজি নিৰূপায় সকলো । বৃদ্ধাশ্রমত নাই আজি একো প্রশ্নৰ উত্তৰ। হয়তো , কিছুমান প্রশ্ন থাকে যাৰ কোনো উত্তৰ নাথাকে । তাৰ ঠাইত থাকে এক অনামী দুখৰ অনুভূতি ।
পেছাত শিক্ষক হিচাপে অজীৱন নিজ কামত অতি দক্ষ আৰু অমায়িক খগেন হাজৰিকা -ৰ আছিল এক সুখী পৰিচয় । পত্মী সহিতে একমাত্র সন্তানৰ সুখৰ পৰিয়াল । সেই বাবেই হয়তো অঞ্চলটোৰে আৰ্দশ ব্যক্তিস্বৰূপ আছিল তেওঁ । সকলো ধৰণৰ সামাজিক অনুষ্ঠানৰ লগত জড়িত খগেনৰ অন্তৰখনো আছিল বহল । দৰিদ্রক সহায় কৰি ভাল পোৱা খগেনে ঘৰত বিনামূলীয়াকৈ য়ো পঢ়াইছিল আৰ্থিকভাৱে দুৰ্বল ঘৰৰ ছাত্র- ছাত্রীক । গোটেই গাঁওখনকে নিজৰ ঘৰ বুলি ভবা হাজৰিকাৰ পুত্র সন্তান লাভৰ খবৰে স্বাভাৱিখতে উৎফুল্লিত কৰিছিল অঞ্চলবাসীক ।
সময় বাগৰিল । খগেন হাজৰিকাৰ পুত্র সন্তানো লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহিল । আশা - ভৰসাও যেন একমাত্র সন্তানৰ ওপৰত নিমজ্জিত হৈ পৰিল । পত্মীৰ লগত সন্তানক লৈ দেখা সপোনৰ কথাবোৰ আওঁৰাইছিল একেলগে।
শিক্ষকতা কৰি পোৱা দৰমহাৰ টকাকেইটাৰে সন্তানৰ সকলো অভাৱ - অভিযোগ দূৰ কৰা , পঢ়াই - শুনাই সন্তানক ডাঙৰ মানুহ কৰা , সময়ত নিজ সন্তানক বিয়া কৰাই দি নাতি - নাতিনীৰে ভৰা এখন সংসাৰৰ জীৱনৰ বাকীছোৱা কাল অতিবাহিত কৰা - আদি নানান চিন্তাৰে ভৰি পৰিছিল তেঁওৰ মন মগজু । কিন্তু খিৰিকিৰ সিপাৰে এটা কলা ছায়া মূতি , কি হয় ! জানেনে কোনোবাই ? নাজানে সকলোৰে অজ্ঞাতে নিয়তিয়ে এক অদ্ভুত খেলৰ আৰম্ভণি ঘটাই কুটিল হাঁহিৰে শংখনিনাদ বজাইছিল ।
চকু মেলুটেই বাহিৰৰ চৰাইজাকে " শুভ ৰাতিপুৱা " -ৰ অভিনন্দন জ্ঞাপন কৰিছিল । হয় , এটা নতুন ৰাতিপুৱা। সকলো একে আছে , মাত্র খগেন হাজৰিকাৰ আজিৰ ৰাতিপুৱা উঠি দেখা চৌপাশটোৰ বাহিৰে । এৰা , পৰিস্থিতিয়ে জীৱনৰ বিভিন্ন সময়ত ভাঁজে - ভাঁজে বিচিত্র ৰহণ সানে ।
- হাতত একাপ চাহ লৈ বাহিৰত বহিল খগেন হাজৰিকা । লগত তেঁওৰ বয়সৰে দুজন লোকৰ জীয়াই থকাৰ দুবাৰ হেপাঁহ । যি ৰাতিপুৱা খোজ কাঢ়ি আৰু যোগাসনেৰে নিজৰ শৰীৰক যোগান ধৰিছে অফুৰন্ত যৌৱনৰ মন্ত্র । কিন্তু , খগেন হাজৰিকাৰ মনৰ আকাশখন ভয়ানকভাৱে গোমা । কাৰণ যেতিয়া মনটোৱেই আন্ধাৰ হৈ থাকে , তেতিয়া বাহিৰৰ পোহৰো অসহ্য লাগে ।
গেটৰ কাষতেই কৃষ্ণচুড়া জোপা । ৰাঙলী আভাৰে সনা । তলসৰা পাহিৰে বননি খনক এক অনন্য মাত্রা প্রদান কৰিছে , তাৰ তলেৰে অলপ খোজ কাঢ়ো বুলি ওলাই আহিল অকলেই । এৰা , কিছুমান সময়ত সকলোৰে পৰা আঁতৰত নিজৰ মাজতেই থাকিয়েই ভাল লাগে । জীৱনৰ পৰিপূণতাৰ বাবে এই সময়খিনি প্রত্যেকজন ব্যক্তিৰ বাবেই খুবেই প্রয়াজন । জীৱনৰ মাদকতা এইখিনিতেই ।
পুনৰ ভাৱনাৰ সাগৰৰ অতীত নামৰ দুৱাৰৰ টুকুৰণি ।
- " অ' দেউতা , মই কৰিলোঁ Homework খিনি "
পুত্রৰ মুৰত হাত ফুৰাই বাপেকে ক'লে ,
- " ভাল ল'ৰা , তই এদিন ডাঙৰ মানুহ হ'ব লাগিব সোন বহুত ডাঙৰ মানুহ । "
এৰা , বহুত ডাঙৰ মানুহ ............ ।
- " কিমান ডাঙৰ দেউতা ? "
শিশুসুলভ অনুৰাগৰ প্রশ্ন ।
- " য'ৰ পৰা তই গোটেই পৃথিৱীখন চাবলৈ সাৰ্মথ্য হঁও , সেইকাৰণে কৈছোঁ ভালকৈ পঢ় । " - দেউতাৰ মুখত সেই বিজয়ৰ বিশেষ হাঁহিটো লাগি ৰৈছিল।
সময়ে পাখিলগা কাঁড়ৰ গতিত আগবাঢ়িল । সকলো ভবামতেই যেন আগবাঢ়িছিল খগেন হাজৰিকাৰ । সন্তান ডাঙৰ হৈ অহাৰ ফলত খৰচৰ পৰিমাণো বাঢ়ি গ'ল । কিন্তু , খগেনৰ বাবে এজন পিতৃ হিচাপে এয়া আছিল নিঃস্বাৰ্থ মৰম , সীমাহীন দায়বদ্ধতা আৰু সন্তানৰ ভৱিষ্যতক লৈ দেখা সপোনৰ বহিঃ প্রকাশহে মাখোন । এয়া খৰচ নহয়। খগেন হাজৰিকাই সন্তানক ভৱিষ্যতৰ ভাল জীৱন এটা দিয়াৰ পৰা যেন এক ইঞ্চিও দূৰত নাছিল ।
উচ্চ শিক্ষাৰ কাৰণে সন্তানক বাহিৰত পঠিয়াব লগা কথাষাৰে খগেন হাজৰিকাক কিছু আৱেগিক নকৰা নহয়। একমাত্র
সন্তানক চকুৰ আঁতৰত থাকিব লগা হোৱাত এক অনামী শোকে খুন্দা মাৰি ধৰিছে । কিন্তু পত্মীৰ উৎপাতে খগেনক বিচলিত হ'ব নিদিয়ে , " আমাৰ সন্তান এদিন এজন ভাল ইঞ্জিনীয়াৰ হৈ ঘৰলৈ উভতি আহিব । আপুনি মিছাতে ইনেই চিন্তা কৰি আছে । " - পত্মীৰ এনে কথাই খগেন হাজৰিকাৰ সাহসৰ চিৰন্তৰ উৎস ।
- কিন্তু , সকলো ভবামতেই হোৱা হ'লে পৃথিৱীখন ইমান জটিল নহ'ল হয়। আকাশখন আজি আচৰিতভাৱে নীলাবিহীন । হয়তো ডাৱৰৰ আঁৰত আজি সপোনেও সমাধিক্ষেত্র পাতিছে ।
সপোনৰ সমাধিক্ষেত্র !
খগেন হাজৰিকাৰ পুত্র সন্তান আজি ঘৰৰ পৰা বহু দূৰৈত থাকি পঢ়া এজন ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ ছাত্র । শিক্ষকতাৰ পৰা মাহেকত পোৱা দৰমহাৰে সন্তানক সকলো পঢ়াৰ খৰচৰ লগতে ঘৰৰ আনুষংগিক খৰচৰ লগতে বাকী সমূহ চলাই নিয়াত কিছু অসুবিধা নথকা নহয় । হ'লেও কিন্তু সন্তানক একমাত্র ভৰসা কৰি সকলো খৰচ বহন কৰি আছে অকলেই ।
খগেনৰ সন্তান অনুৰাগ হাজৰিকা এতিয়া ডাঙৰ হ'ল । লগতে তেঁওৰ এতিয়া অৱসৰৰ সময় সমাগত । আৰ্জিত বেছিভাগেই ধন সন্তানৰ পঢ়াৰ নামত খৰচ হ'ল । ইফালে বেংকৰ ৠণ পৰিশোধ কৰাৰ বাবত মাহেকৰ দৰমহাৰ কিছু অংশ খৰচ হয় । পুত্র মোহত বিভোৰ হাজৰিকাৰ চাগে এইবোৰলৈ অলপো ভ্রক্ষেপ নাই । কাৰণ , হয়তো এবছৰ পাছতে পুত্র ইঞ্জিনীয়াৰ হৈ ঘৰলৈ উভতি আহিব , ভাল চাকৰিত সোমাই মাক - দেউতাকৰ সপোনবোৰ পূৰ কৰিব । একমাত্র তেওঁৱেই নে ? সকলো পিতৃয়েই এইটো সপোন বুকুৰ এচুকত অলিখিতভাৱে সাঁচি ৰাখে । ঠিক , একেদৰে খগেন হাজৰিকাইয়ো সেই দিনটোলৈ অধীৰ আগ্ৰহেৰে বাট চাই আছে ।
খগেন হাজৰিকা এজন শিক্ষিত পিতৃ হিচাপে সন্তানক ভাল মানুহ কৰাৰ যৎপৰোনাস্তি চেষ্টা কৰে । ইয়াত জানো প্রত্যেকজন মাক দেউতাকৰ ভূল আছে ? কিন্তু , সন্তানক জ্ঞানী তথা সু- চৰিত্র অধিকাৰী হ'বলৈ জানো একমাত্র মাক - দেউতাকৰেই দায়িত্ব ? সু - চৰিত্রৰ অধিকাৰী হ'বলৈ জানো সন্তানৰ ইচ্ছা থাকিব নালাগিব ?
কিন্তু , যদিহে কোনো সন্তানে আত্মপ্রত্যয়েৰে নিজ চৰিত্র নিজে গড় দিব নোৱাৰি অহংকাৰবোধ তথা সামাজিক দায়বদ্ধতাৰ পৰা আঁতৰি জানো সেই সন্তানে উচ্চ শিক্ষিত হৈয়ো জ্ঞানীৰ মৰ্য্যদা লাভ কৰিব পাৰিব ? কেৱল উচ্চ ডিগ্ৰীধাৰী সকলকেই জ্ঞানী আখ্যা দিয়া জানো যুক্তিসংগত !
আজি কেইদিনমানৰ পৰা হাজৰিকাৰ পত্মীৰ গাটো ভাল নাই । ডাক্তৰক দেখুৱাই চিকিৎসা কৰাইছে যদিও সম্পূৰ্ণ সুস্থ হৈ উঠা নাই। সাংসাৰিক দায়িত্ববোধৰ স্বাৰ্থত অসুস্থ দেহাৰেই ঘৰৰ সকলো কাম - বন কৰিব লগা হৈছিল । হাজৰিকাৰ পত্মীৰ এতিয়া এগৰাকী বোৱাৰীৰ একান্তই প্রয়োজন । কিন্তু , সন্তানে আগতে চাকৰি এটাত নোসোমোৱাকৈ জানো তাৰ বিয়াৰ কথা চিন্তা কৰাটো জানো সমূচিত হ'ব ?
ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ পঢ়া সামৰি আজি অনুৰাগ ঘৰলৈ উভতিব । হয় , খগেন হাজৰিকাৰ ডাঙৰ দায়িত্ব এটা যেন আজি শেষ হ'ল । অৰ্থাৎ , সন্তানক পঢ়োৱাৰ দায়িত্ব । বহু কষ্ট স্বীকাৰ কৰি হাজৰিকাই সন্তানক ব্যয়বহুল ইঞ্জিনীয়াৰিঙৰ পাঠ্যক্রমত নামভৰ্তি কৰিলে । সন্তান আজি উচ্চ শিক্ষাৰে শিক্ষিত ! এতিয়া সি মাক - দেউতাকৰ সাধনাৰ প্রতিদান নিজৰ দায়িত্ববোধৰ মাজেৰে দেখুৱাব লাগিব । এনেও , খগেন হাজৰিকাৰ সন্তান বুলি ওচৰ চুবুৰীয়াই তাক সমীৰ কৰি চলে। গতিকে , মাক দেউতাকক নিশ্চয় সি অৱহেলা নকৰিব ।
- ভাগ্যৰ চকৰী ঘূৰিল নিজৰ অহংকাৰেৰে মাত্র তাৰ নিয়ন্ত্রণৰ দায়িত্বত আছিল কালৰূপী সময় ।
সি চাকৰি পোৱাৰ খবৰটোৱে আনন্দৰ চকুলো বোৱাইছিল মাক দেউতাকৰ । এৰা , সন্তানৰ সুখতেই জানো উলমি থকা নাই তেওঁলোকৰ উল্লাহৰ প্রসন্নতাৰ হাঁহিটো । মেধা আৰু মাক দেউতাকৰ অফুৰন্ত সাধনাৰ বলতে জানো আজি এটা লোভনীয় দৰমহাৰ নামী কোম্পানী এটাৰ জুনিয়ৰ ইঞ্জিনীয়াৰ চাকৰি লাভ কৰিব সক্ষম হোৱা নাই ? ঘৰৰ পৰা আকৌ বহুত দূৰত থাকিব লাগিব সি । হ'লেও খগেন হাজৰিকা এতিয়া এজন অৱসৰপ্রাপ্ত শিক্ষক । যি কি নহওঁক মাহেকৰ অন্তত পেঞ্চনৰ টকাকেইটাৰে অৱসৰৰ পাছৰ দিনকেইটা নিয়াব পাৰিব ।
আৰু আমাৰ ই দেখোন আছেই !
দিনৰ পাছত দিন বাগৰিল । সন্তানৰ মাক দেউতাকৰ প্রতি খবৰ লোৱাৰ যেন আগ্ৰহো কমি আহিল । কৰ্ম ব্যস্ততাৰ দোহাই দি খবৰ ল'বলৈ আহৰি পোৱা নাই বুলি হ'লেও খগেন হাজৰিকাই নিজৰ মনটোক সান্তনা দি ৰাখিছে । অপ্রত্যাশিত দুখবোৰৰ ঘাঁ অতি কৰুণতম ।
এৰা , মিছা কথা ধৰা পৰিলে কোৱা জনতকৈ ধৰা পেলোৱা গৰাকীৰ কষ্ট ইনেও বেছি ।
ইফালে পত্মীৰ খৰচ বহন কৰাটোও টান হৈ আহিছে বৃদ্ধ খগেনৰ পক্ষে । তেন্তে , মিচাঁকৈয়েই সন্তানৰ মায়া মোহত পৰি , অথবা সপোন দেখি সন্তানৰ নামত ইমানবোৰ টকা খৰচ কৰি কিবা লাভ হ'ল জানো ? কোনে ক'ব খগেন হাজৰিকাক একমাত্র পুত্র আজি কাৰোবাৰ হাতৰ পুতলা হৈ পৰিছে বুলি ? মাক দেউতাকৰ সকলো আশাক চুৰমাৰ কৰি সন্তানে আজি বিয়া কৰাইছে বাহিৰৰে এজনী ছোৱালীক । মাক - দেউতাকৰ আশাক সমাধি পতা এখন বিয়া । যিজনী ছোৱালীৰ শিৰৰ সেন্দুৰকণে জন্মদাত্রী মাতৃৰ খবৰ এটা লোৱাৰ পৰাও যি সন্তানক বঞ্চিত কৰিছিল । যিজনী ছোৱালীৰ অহংকাৰে এজন সন্তানক নিজ জন্মদাতা বৃদ্ধ পিতৃৰ সেমেকা চকুহাল মচিবৰ কাৰণে নিজ গৃহলৈ আহিবলৈ বাধা প্রদান কৰিছিল । অকলশৰীয়া ঘৰখনত নিজ পিতৃক এসাঁজ অন্নদান কৰিবলৈ অহাটো আজি যাৰ দায়িত্ববোধৰ বাহিৰত । হয় , তেওঁৱেই আছিল এসময়ৰ খগেন হাজৰিকাৰ গৌৰৱৰ কাৰণ অনুৰাগ হাজৰীকা ।
পত্মীৰ বিয়োগ আৰু পুত্রৰ এই অমানৱীয় কাণ্ডত মানসিকভাৱে ভাগি পৰিছিল এজন পিতৃ হিচাপে । একমাত্র পুত্রৰ পৰা পোৱা অপ্রত্যাশিত দুখৰ শেষ আশ্রয় এই বৃদ্ধাশ্রম । পুত্র বোৱাৰীৰ শাৰীৰিক - মানসিক অত্যাচাৰৰ বলি হৈ মৃত্যুৰ ক্ষণ গণি থকা ক'ত বৃদ্ধ - বৃদ্ধাৰ আশাৰ শেষ আশ্রয় এই বৃদ্ধাশ্রম । দুখত ভাৰাক্রান্ত বৃদ্ধ - বৃদ্ধাৰ জীৱন্ত প্রতিলিপি এই বৃদ্ধাশ্রম। কিয় জানো আজি এজন অভিজ্ঞ পুৰুষৰ মুখৰ দুটামান শব্দই বাৰে বাৰে নিজৰ অৱস্থাটোৰ কথাই সোৱৰাই গৈছে - ' আইনা যিমানেই ধুনীয়া নহঁওক কিয় , ভাঙিলে তাৰ টুকুৰাই হাত কাটিবই।'
এয়াই নেকি জীৱনৰ দুৰ্দশা , কি আছিল কি হৈ গ'ল ? হয়তো কি হ'বলৈ গৈ আছে তাক বুজাই কোৱাৰ প্রয়োজন নাই । সচাঁই বৰষুণ শেষ হোৱাৰ পাছত যে ছাতিটোও বোজা যেনেই লাগে ।
বাৰাণ্ডাত আবেলি সময়টো কটোৱাৰ আছে এক সুকীয়া মাদকতা । চকুৰে যিমানদূৰ পাৰি চাই পঠিয়ালে তেঁও। মাজে মাজে মনত অগাদেৱা কৰা যাযাবৰী ভাৱবোৰ । অস্তগামী সুৰুযৰ এই স্থিতিয়ে যেন আজি তেওঁৰ অৱস্থাকেই কৈ গৈছে নীৰৱে । পুৱাৰ সূৰ্যোদয়ৰ ৰ'দালি সকলোৰে বাবে উপাস্য , কিন্তু পশ্চিমত অস্ত যোৱা আবেলিৰ বেলিক কোনোবাই সেৱা কৰা দেখিছানে ? উত্তৰত এটাই নাই , কাৰণ সি অস্পৃশ্য সমাজৰ দৃষ্টিত !
দূৰৈত আকাশেৰে কিৰিলি পাৰি উৰি গৈছে এজাক পৰিভ্রমী চৰাই । যেন উপস্থিতিৰ বাতৰি সকলোকে জনোৱাটো এক অধিকাৰ সিহঁতৰ । নাই কোনো চিন্তা সিহঁতৰ জীৱনক লৈ ।যাযাবৰী সিহঁত । কিন্তু সুখী বহুত । গোটেই আকাশখনেই সিহঁতৰ । তাৰ তলতে আশ্রয় লৈ বহি ৰৈছে বৃদ্ধাশ্রমৰ নৱ আৱাসী খগেন হাজৰিকা। ঠিকনাবিহীন তেওঁ আজি । অৱশ্য নতুন এটা ঠিকনা গঢ় লৈ নুঠা নহয়। যি ঠিকনা প্রয়োগ কৰিয়েই হয়তো স্বৰ্গীয় পত্মীলৈ কেতিয়াবা চিঠি লিখিব পাৰিব । কপাঁ-কপাঁ নিঃস্তেজ আখৰেৰে আখৰেৰে - " আমি নিঃসন্তান হোৱাই ভাল আছিল অ' নিৰ্মলা । "
লেখক - শশাংক প্রতিম গগৈ
ভূগোল বিভাগ , মৰাণ মহাবিদ্যালয়
Sunday, November 13, 2022
মৌন
সেই জুলনাখন
এটা নিৰ্দ্দিষ্ট অনুষ্ঠানৰ নিসংগ ৰাতিৰ শান্ত শূণ্যতাত, অশান্ত মনৰ মৌন কোলাহল .... বিশৃংখল অনুভূতিৰ গধূৰ হেঁচাত ... বিধ্বস্ত হৈ পৰে আশা.... তথাপিটো হৈ আছে মৌন... হেজাৰ কথাৰ ঢৌ বই বুকুত ... তথাপিটো হৈ ৰয় মৌন... মৌনতা নহয় পৰাজয়ৰ পৰিচয়... হতাশাৰ যুঁজত জীয়াই থকাৰ প্ৰয়াস হে মাথোঁ মৌনতা..... হমমম.... মৌনতাই নিজকে কৈ যাই... কব নোৱাৰাবোৰ... গভীৰ নিশাৰ শান্ত শূণ্যতাত.... সকলো মৌন... Nagaon:Assam - Farid Anjum khanNAGAON, ASSAM
Thursday, March 31, 2022
২৫০ বছৰীয়া পুৰণি খনিকৰ পুথি
উজনি অসমৰ প্ৰায় প্ৰতিজন ব্যক্তিয়েই “খনিকৰ পুথি” নামৰ ঐতিহাসিক পুথিভাগৰ বিষয়ে কম-বেছি পৰিমাণে জ্ঞাত। গোলাঘাট জিলাৰ মিছামৰা মৌজাৰ খনিকৰ গাঁৱত সংৰক্ষিত এই খনিকৰ পুথিভাগৰ ইতিহাস প্ৰায় আঢ়ৈশ বছৰৰ পুৰণি।
অসমীয়া জাতিৰ গৌৰৱ উজ্বল ইতিহাসৰ সাক্ষী এই খনিকৰ পুথিভাগ বর্তমান কালত ৰাজ্যখনৰ এক আপুৰুগীয়া জাতীয় সম্পদ বুলিলেও বঢ়াই কোৱা নহয়।
বিভিন্ন আধ্যাত্মিক আৰু অলৌকিক শক্তি জড়িত হৈ থকা বুলি ভবা এই পুথিভাগৰ ওচৰত সেৱা ধৰিবলৈ অহা আৰু স্বগৃহলৈ নি পাঠ কৰি পুণ্য অর্জন কৰিবলৈ বিচৰা ভক্তৰ লগতে বিভিন্ন স্থানৰ পৰা অহা পৰ্যটকৰ সমাগমে খনিকৰ গাঁৱক বর্তমান এক পুণ্যক্ষেত্ৰত পৰিণত কৰিছে।
খনিকৰ পুথিৰ অন্তর্গত কীর্তন পুথিভাগৰ মুঠ পৃষ্ঠাৰ সংখ্যা হ’ল ১০৫ খিলা। ইয়াৰে দুখিলা বকলা। এই পুথিভাগৰ সাঁচিপাতসমূহ দীঘে ৪৫ ছে.মি. আৰু বহলে ১৬ ছে.মি.। পুথিভাগৰ শেষত “১৬৯০ শকৰ ৫ মাস, ৪বাৰ, ১তিথি সমাপ্ত”বুলি লিখা আছে।
অর্থাৎ, শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ তিৰোভাৱ তিথিৰ প্ৰায় দুশ বছৰ পিছত, ইংৰাজী হিচাপমতে ১৭৬৮ খ্ৰীষ্টাব্দৰ আগষ্ট মাহত খনিকৰ পুথিৰ অন্তর্গত কীর্তন পুথিভাগ লিখি শেষ কৰা হৈছিল।
ইপিনে, নামঘোষা ভাগিৰ সবর্মুঠ পৃষ্ঠাৰ সংখ্যা ৫৩, ইয়াৰ বকলা এখিলা। প্ৰতিটো পৃষ্ঠাৰ দীঘ ৩৫ ছে.মি. আৰু প্ৰস্থ ১০ ছে.মি.।
এই পুথিখন বান্ধি ৰাখিবৰ বাবে এটা বিন্ধাৰ ব্যৱস্থাও আছে। পুথি ভাগৰ শেষত লিখা আছে, “১৬৯০ শকৰ মাস২, বাৰ বুধ। ঘোষা পুস্তকং সম্পূর্ণং সমাপ্ত।”, অর্থাৎ, আগৰ পুথিখনৰ প্ৰায় তিনিমাহৰ আগত এইখন লিখি শেষ কৰা হৈছিল। পুথিকেইখনত উল্লিখিত তাৰিখ-বাৰ শুদ্ধ বুলি গণ্য কৰিলে দুইখন পুথিয়ে ২০১৩ চনত ২৪৫ বছৰ পূর্ণ কৰা বুলি বুজিব পাৰি। পুথি দুখনৰ কোনোখনতেই পাতনি, সূচীপত্ৰ, লিখোঁতাৰ নাম বা ঠিকনা উল্লেখ নাই, বকলাত কেৱল “যথা দৃষ্টং তথা লিখিতং” বুলিহে লিখা আছে।
পুথি দুখনৰ সংৰক্ষণস্থলীত বর্তমান বৰুৱা পৰিয়ালৰ প্ৰযত্নত আৰু ৰাইজৰ সহযোগত এটি নামঘৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰি উলিওৱা হৈছে।
খনিকৰ পুথিৰ সংৰক্ষণস্থলী, এই নামঘৰলৈ বর্তমান প্ৰতিদিনে একাধিক ভক্ত-দর্শনার্থী আৰু অনুগ্ৰহ প্ৰার্থীৰ আগমন ঘটে। বহুতো ব্যক্তি বা গৃহস্থীয়ে মনোগত অভীষ্ট সিদ্ধিৰ বাবে নামঘৰৰ পুথিভাগলৈ দিনৌ শলা-বন্তি, নৈবিদ্য বা দ্বণ্ড-খৰছা আগবঢ়ায়গৈ আৰু অন্যান্য কিছুসংখ্যকে স্বগৃহলৈ নি নাম-প্ৰসংগৰ জড়িয়তে শ্ৰৱণ-কীর্তন কৰাৰ মানসব্যক্ত কৰেগৈ। খনিকৰ পুথিক গৃহলৈ আহ্বান কৰা গৃহস্থীৰ সুবিধাৰ অর্থে নামঘৰটিত আজিকালি আগ্ৰহৰ তাৰিখ অনুক্ৰমে ভক্তৰ নাম-ঠিকনা সাঁচি ৰাখি শৃংখলাবদ্ধভাৱে অনুমোদন জনোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰা হৈছে। বর্তমান এই দায়িত্বত আছে বৰুৱা পৰিয়ালৰ সন্তান শ্ৰী ভৱেশ বৰুৱা।
এইখিনিতে এটা কথা উল্লেখ কৰা প্ৰয়োজন যে, পুথিভাগক স্বগৃহলৈ নিব বিচৰা ভক্তই চুৰীয়া-চাদৰ আদি পৰম্পৰাগত ভকতীয়া পোচাক পিন্ধি বাকছৰ সৈত্যে নিজৰ মুৰৰ ওপৰত বা কান্ধত বহুৱাইহে নিয়াৰ নিয়ম, কোনো বাহনৰ সহায়ত নহয়। পুথিভাগ সন্মুখেৰে পাৰ হৈ যোৱা দেখা পালে সাধাৰণতে পদযাত্ৰী বা যান-বাহনৰ আৰোহীয়ে ৰৈ দি অথবা নতশিৰ হৈ পুথিভাগলৈ প্ৰণিপাত জনায়।
আঢ়ৈশ বছৰৰ গৌৰৱোজ্বল ইতিহাস বুকুত সামৰি ৰখা সাঁচিপতীয়া পুথিভাগৰ ইয়াতকৈ পুৰণি তথ্য জনা নাযায়। ভক্তৰ মনত ইয়াৰ অলৌকিকতা আৰু বিশ্বাসৰ উপৰিও চহকী অসমীয়া ঐতিহ্যৰ উহ বিচাৰিবলৈ পুথিভাগৰ ওপৰত বুৰঞ্জী আৰু বিজ্ঞানৰ দিশৰ পৰা বিস্তৃত গৱেষণাৰ থল আছে। বর্তমান প্ৰেক্ষাপটত পুথিকেইভাগৰ বিজ্ঞানসন্মত সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা কৰাও অতি প্ৰয়োজনীয়।
খনিকৰ পুথি নামৰ পুথিভাগ দৰাচলতে মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আৰু শ্ৰীমন্ত মাধৱদেৱৰ দ্বাৰা ৰচিত “কীর্তন” আৰু“নামঘোষা” নামৰ দুখন সাঁচিপতীয়া পুথিৰ সমষ্টি। সাঁচিপাতত প্ৰাচীন অসমীয়া লিপিৰে লিখা এই পুথি দুখন আৱিষ্কাৰ হোৱাৰ সময়ৰ পৰাই একেলগ কৰি এটা সুদৃশ্য কাঠৰ বাকছৰ ভিতৰত ৰখা হৈছে। কথিত আছে যে, মানৰ অসম আক্ৰমণৰ সময়তেই (১৮১৯-১৮২১চন) খনিকৰ গাঁও নিৱাসী মণি বৰুৱা নামৰ ব্যক্তি এজনে এই পুথিসমূহ উদ্ধাৰ কৰিছিল।
সেই সময়ত মানৰ অত্যাচাৰত গাঁৱৰ অধিকাংশ লোকেই হাবিয়ে-বননিয়ে পলাই ফুৰিছিল যদিও বৃদ্ধ মণি বৰুৱাই বার্ধক্যৰ বাবে ঘৰ এৰি যাব পৰা নাছিল।
এসময়ত মানে গাঁৱৰ সকলোৰে ঘৰৰ স্থাৱৰ সম্পত্তিসমূহ লুট কৰি লৈ যায় আৰু কিবা কাৰণত মণি বৰুৱাৰ ঘৰৰ পুখুৰীৰ পাৰত এটা টোপোলা এৰি থৈ যায়। পিছত, ৺বৰুৱাই টোপোলাটো খুলি তাত কীর্ত্তন, দশম, নামঘোষা আৰু ভক্তি ৰত্নাৱলী নামেৰে চাৰিখন মহাপুৰুষীয়া সাঁচিপাতৰ পুথি উদ্ধাৰ কৰে। কিছুদিন পিছত তেওঁ ইয়াৰে “দশম”ভাগ নিজৰ গাঁৱৰ নামঘৰলৈ আৰু “ভক্তি ৰত্নাৱলী ভাগ কাষৰ হালোৱা গাঁৱৰ নামঘৰলৈ আগবঢ়ায় আৰু বাকী ৰোৱা কীর্ত্তন আৰু দশম পুথি দুখন নিজৰ ঘৰতে সংৰক্ষণ কৰি ৰাখে। পুথিদুখন ৰাখিবলৈ সেই সময়তে স্থানীয় শিল্পী ৺লীলাৰাম বৰুৱাই দুটি কাঠৰ বাকছ তৈয়াৰ কৰি দিয়ে।
অৱশ্যে পিছলৈ অন্যান্য কেইবাজনো গুণমুগ্ধই পুথি সংৰক্ষণৰ উদ্দেশ্যে এনে বাকছ গঢ়ি দিছে বুলি জনা যায়। পিছত, দুই-এক গুণগ্ৰাহী লোকে এই পুথি দুভাগ নিজ গৃহত পাঠ কৰিবলৈ নি মনোকামনা সিদ্ধি আৰু মানসিক প্ৰশান্তি লাভ কৰিবলৈ ধৰে আৰু ইয়াৰ অলৌকিক মহিমা ৰাইজৰ মাজত বিয়পিবলৈ ধৰে।
মণি বৰুৱাৰ মৃত্যুৰ পিছত বংশানুক্ৰমে তেখেতৰ পৰিয়ালে পুথিদুখনৰ সংৰক্ষণৰ দায়িত্ব লয়। এনেদৰে, মানৰ আক্ৰমণৰ সময়ৰ পৰা বর্তমানলৈকে সেই খনিকৰ গাঁৱতেই সংৰক্ষিত হৈ থকা বাবে এই সংযুক্ত পুথি দুখন জনমানসত খনিকৰ পুথি নামেৰেই বিখ্যাত হৈ পৰিল।
নোবেল বঁটাৰ জন্ম কাহিনী
পৃথিৱীৰ সর্বশ্রেষ্ঠ সন্মান হ’ল নােবেল বঁটা। শ্রেষ্ঠতম কৰ্মৰাজিৰ বাবে পদার্থ বিজ্ঞান, ৰসায়ন বিজ্ঞান, চিকিৎসা বিজ্ঞান,সাহিত্য, অর্থনীতি আৰু শান্তিৰ নােবেল বঁটা আগবঢ়োৱা হয়।প্রতিবছৰে অক্টোবৰ মাহৰ প্রথম পষেকত নােবেল বঁটাসমূহ ঘােষণা কৰা হয়। এই নােবেল বঁটাত আছে।বিপুল পৰিমাণৰ ধন, নােবেল আলােকচিত্র খচিত এটা সােণৰ মেডেল আৰু এখন প্রশস্তি-পত্ৰ ১৯০১ চনৰ পৰা এই বটা দিবলৈ আৰম্ভ কৰা হৈছিল। এই মহৎ বঁটাটোৰ বাবে যিগৰাকী লােকে দান কৰিলে তেওঁ হ’ল আলফ্রেড বার্নহার্ড নােবেল। তেখেতৰ ইচ্ছপত্ৰত দিয়া বিধানমতে তেওঁৰ মৃত্যুদিৱস ১০ ডিচেম্বৰৰ দিনা আনুষ্ঠানিকভাৱে নােবেল বঁটা প্ৰদান কৰা হয়। আলফ্রেড নােবেল দেউতাক আছিল ইমানুৱেল নােবেল। তেখেত
১৭ শতিকাৰ ছুইডেনৰ এজন অসাধাৰণ বিজ্ঞানী। ইমানুৱেল নােবেল আছিল অস্ত্রশস্ত্র নির্মাণকাৰী।
তেওঁৰ ব্যৱসায়ক মৃত্যুৰ বনিজ’ বুলি ক্ষুদ্র শান্তিকামীসকলে নামাকৰণ কৰা কথাটোও তেওঁ অকণাে বিৰক্তিবােধ কৰা নাছিল।তেওঁৰ নিজৰ ঠাই ছুইডেনত থকা ফার্মখনে ব্যৱসায়িকভাৱে মাৰ যােৱাৰ পাছত তেওঁ ৰাছিয়াৰ ছেন্ট পিটাছব্রৰ্গলৈ (বর্তমান লেলিনগ্রাড) প্ৰৱজন কৰে। তেওঁ ১৮৩৩ চনৰ ২১ অক্টোবৰত আলফ্রেড নােবেলৰ লগতে অন্য পুতেকসকলকো লগত লৈ গল।ছুইডেনত প্রাথমিক শিক্ষা লাভ কৰা আলফ্রেডক ৰাছিয়াত ১৮৪৩ চনৰ পৰা ১৮৫০ চনলৈ ঘৰুৱা শিক্ষকৰ তত্বাৱধানত জীৱনৰ প্ৰথম বছৰবােৰত আলফ্রেড আছিল এজন ৰুগীয়া । ল'ৰা। মেৰুদণ্ড খুব দুর্বল হােৱা বাবে তেওঁ বিচনাতে।কেইবাদিনলৈ জিৰণি লৈ থাকিব লগা হৈছিল। ঘৰৰ বাহিৰৰ খেল-ধেমালিত অংশ ল’বলৈ তেওঁ অতিকে দুর্বল আছিল।সেইবাবে তেও দৃঢ় প্রতিজ্ঞ হৈ মানসিক দক্ষতাৰ উৎকর্ষ সাধন কৰাত লাগিল । তেওঁ বিজ্ঞান, সাহিত্য, বুৰঞ্জী,আৰু দর্শন সকলাে বিষয়ৰে কিতাপ পঢ়িবলৈ ললে। তেওঁ চাৰিটা বিদেশী ভাষা আয়ত্ব কৰিলে ৰুছ, ফৰাচী, জার্মান, ইংৰাজী।১৮৫০ চনত এটা দুবছৰীয়া যাত্ৰাৰ বাবে আলফ্রেডে ঘৰৰ পৰা ওলাল। এই যাত্ৰাত আলফ্রেডে বহু ঠাই ভ্ৰমণ কৰিলে।১৮৫২ চনৰ জুলাই মাহত তেওঁ বাপেকৰ ব্যৱসায়ত যােগ দিলে।ক্রিমিয়ান যুদ্ধৰ সময়ত (১৮৫৩-৫৬)ৰাছিয়াত যুদ্ধৰ অস্ত্র-শস্ত্ৰৰ যােগানৰ টকা পইচাই তেওঁলােকৰ কাৰখানাৰ চন্দুক ভৰাই পেলালে।তেওঁলােকৰ কাৰখানাৰবিশেষত্ব আছিল, শত্ৰুৰ জাহাজক উদ্দেশ্যি নিক্ষেপ কৰিব পৰা ভাসমান মাইন। কিন্তু এই বিস্ফোৰক পদার্থবােৰ ডাঙৰ ডাঙৰ যুদ্ধ জাহাজৰ গুৰুতৰ ক্ষতি সাধিব পৰা শক্তিশালী নাছিল। ইয়াৰ বাবেই দুয়াে পিতা-পুত্রই বেছি ক্ষমতাশীল বিস্ফোৰক পদাৰ্থৰ সন্ধান আৰম্ভ কৰিলে।১৮৫৬ চনত ক্রিমিয়ান যুদ্ধৰ সমাপ্তি নােবেল পৰিয়ালৰ বাবে এটা ডাঙৰ পশ্চাৎ অপসাৰণৰ ঘটনা। বাৰুদৰ যােগানৰ অর্ডাৰ হঠাৎ শেষ হৈ গ'ল। আকৌ কাৰখানাটোও জুই লাগি ধ্বংস হ’ল। তাৰপাছত ১৮৫৯ চনত তেওঁলােক চুইডেনলৈ উভটি আহিল।বাপেক পুতেক দুয়াে পৰীক্ষাত বহিল আৰু ১৮৬২ চনত তেওঁলােকে নাইট্র গ্লিছাৰিণৰ প্ৰথমটো নিয়ন্ত্রিত বিস্ফোৰণ ঘটালে। ১৮৬৩ চনত আলফ্রেডে ইয়াৰ বাবে এটা ডিটোনেটৰ পেটেন্ট কৰে।
১৮৬৪ চনত এটা দুখজনক ঘটনাত আলফ্রেডৰ কনিষ্ঠ ভাতৃ প্রমিল আৰু অন্য চাৰিজন লােকৰ মৃত্যুৰ লগতে কাৰখানাটোও ধ্বংস হ’ল। তেতিয়া কর্তৃপক্ষই নাইট্রপ্লিছাৰিন উৎপাদনৰ অনুজ্ঞাপত্ৰ বন্ধ কৰি দিলে।আলফ্রেডে কিন্তু এই লােকচানক সাহসেৰে গ্ৰহণ কৰি,জার্মানীৰ হামবার্গলৈ নিজৰ কাৰখানা স্থানান্তৰ কৰে। কিছুবছৰৰ ভিতৰতে বিস্ফোৰক বিক্ৰী কৰি বহুত ধন-সম্পদ আৰু যশস্যা আর্জিলে কিন্তু নাইট্রপ্লিছাৰিণৰ বিপদ সংকুলতা তেতিয়াও সমাধান নহ'ল। নাইট্রপ্লিছাৰিণ সহজে ব্যৱহাৰ কৰিবৰ বাবে নােবেলে পৰীক্ষা কৰি চোৱা এবিধ বস্তু আছিল হামবার্গৰ ওচৰত পােৱা এবিধ বােকা-মাটি, যাৰ নাম কিয়েজেলপুৰ। ই নাইট্রগ্লিছাৰিণ সহজে শােষণ কৰে। ইয়াক নিৰাপদে পৰিবহন কৰিব পাৰি, বিশেষকৈ ইয়াক এবিধ ডিটোনেটৰৰ সহায়ত বিস্ফোৰিত কৰিব পাৰি। এই বিস্ফোৰণৰ মাত্ৰা জুলীয়া নাইট্র’গ্নিছাৰিণৰ বিস্ফোৰণতকৈ ২৫ শতাংশ কম। ইয়াৰ ওপৰত বিস্তৃত পৰীক্ষা-নিৰীক্ষা কৰাৰ পাছত নােবেলে ১৮৬৭ চনত ব্যৱসায়িক ভাৱে ইয়াক প্রস্তুত কৰে। নােবেলে ইয়াৰ নাম দিলে।‘ডাইনামাইট’ নােবেলৰ ব্যৱসায় ডাইনামাইট উৎপাদনৰ পাছৰ পৰা দ্রুতগতিত বৃদ্ধি পালে। তেওঁ পৃথিৱীৰ এজন সর্বোচ্চ সম্পদশালী ব্যক্তি হৈ পৰিল। ১৮৭৫ চনত নােবেলে ক্লাষ্টিং জিলেটিন উদ্ভাৱন কৰে। ১৮৮৭ চনত তেওঁ বেছি নিয়ন্ত্রিত ভাৱে বিস্ফোৰণ ঘটাব পৰা বেলিছাইট উদ্ভাৱন কৰে। অৱশেষত তেওঁ সেনাবাহিনীৰ ব্যৱহাৰৰ বাবে উন্নত ধোঁৱাবিহীন পাউদাৰ উদ্ভাৱন কৰে।নােবেলৰ যশস্যা কেৱল বিস্ফোৰক নির্মাণৰ বাবেই হােৱা নাছিল।তেওঁ আছিল সুদক্ষ উদ্ভাৱক আৰু সকলাে কামতে নিপুণ।প্রকৃততে তেওঁৰ প্রথম পেটেণ্টটো আছিল। ১৮৫৭ চনত উদ্ভাৱন কৰা গেছ হােল্ডাৰ। তেওঁ ৩৫০ টাতকৈ অধিক সামগ্রী পেটেণ্ট কৰিছিল। শান্তিৰ সময়তো ৰেলগাড়ীৰ সুৰংগ, হাইৱে,খনি আৰু অন্যান্য কামত ডাইনামাইট ব্যৱহাৰ কৰা হয়। আলফ্রেড নােবেল শাৰীৰিক ভাৱে লেখত ল'ব লগা নাছিল। তেওঁ লাজকুৰীয়া, নিঃসংগ আছিল আৰু তেৱো জীৱনত বিয়া কৰােৱা নাছিল ।তেওঁৰ জীৱনকালত তেওঁক ঘৃণাৰ চকুৰে চোৱা হৈছিল।কিয়নাে তেওঁৰ যুদ্ধক বেছি ধ্বংসকাৰী কৰাৰ বাবে ভূমিকা লৈছিল। জীৱনৰ বেছিভাগ সময়ত তেওঁ দেউতাকৰ দৰেই ৰাজহুৱা সমালােচনাৰ প্রতি উদাসীন আছিল। কিন্তু নােবেলক এটি সৰু ঘটনাইপ্ৰভাৱ পেলাইছিল, যেতিয়া এখন বাতৰি কাকতে তেওঁ জীয়াই থাকোতেই ভুলক্রমে তেওঁৰ এটি মৰণােত্তৰ স্মৃতিলেখা প্রকাশ কৰি পেলাইছিল৷ ইয়াত তেওঁক মৃত্যুৰ বনিক বুলি বর্ণনা কৰা হৈছিল। এই মন্তব্যক তেওঁ আগতে গুৰুত্ব নিদিলােহেঁতেন, কিন্তু তেওঁক এতিয়া এই মন্তব্যই দুখ দিছিল,কাৰণ তেওঁ মৃত্যুৰ কাষ চাপিছিল আৰু তেওঁ উপলদ্ধি কৰিছিল যে উত্তৰ পুৰুষে তেওঁক এনেদৰেই মনত ৰাখিব। ইয়ে তেওঁক চিন্তাত পেলাইছিল, কিছু সময়ৰ বাবে তেওঁৰ সচিব হিচাপে কাম কৰা বেৰােনেছবার্থা ভন ছুটানাৰে। ১৮৯৫ চনৰ নৱেম্বৰ মাহত মৃত্যুৰ প্ৰায় এবছৰ আগেয়ে আলফ্রেড নােবেলে নিজৰ সম্পতিৰ বেছি অংশ পায় ২ নিযুত পাউণ্ড এখন ন্যাসৰ নামত দিবলৈ ইচ্ছাপত্রত চহী কৰে। নােবেলে নিজৰ শেষ দিনবােৰ ইটালিৰ ৰেমাে নামৰ ঠাইত কটায়। এই ন্যাসে ধনৰ সুতখিনি ৫টা ভাগত ভাগ কৰি পাঁচটা ক্ষেত্ৰত ৰাষ্ট্ৰীয়তা, লিংগ নির্বিশেষে বঁটা হিচাপে দিবলৈ থিৰ কৰিছিল (পাছত বেংক অৱ ছুইডেনে এটা বটা যােগ দিয়ে)। ১৮৯৬ চনৰ ১০ ডিচেম্বৰত আলফ্রেড বার্ণহার্ড নােবেলৰ মৃত্যু হয়। এতিয়া নােবেল বঁটা নােবেল সমিতিয়ে ছেপ্টেম্বৰ মাহত পৃথিৱীৰ প্রায় ৩০০০ জন বিভিন্ন
ক্ষেত্ৰত প্রখ্যাত ব্যাক্তিলৈ মনােনয়নৰ বাবে প্রেৰণ কৰে। এই পত্ৰখন ৩১ জানুৱাৰীৰ ভিতৰত পূৰণ কৰি পঠিয়াব লাগে।নােবেল সমিতিয়ে মনােনয়নৰ মাজৰ পৰা ৩০০ জনমান সম্ভাব্য বিজয়ীৰ নাম নির্বাচন কৰে। এই নামবােৰ কোনাে ক্ষেত্ৰতে প্রকাশ কৰা নহয়। মনােনয়নবােৰ বঁটা ঘােষণা কৰাৰ ৫০ বছৰলৈকে ৰাজহুৱা কৰা নহয়। নােবেল সমিতিয়ে বিভিন্ন বিশেষজ্ঞৰ পৰামর্শসমূহৰ এক প্রতিবেদন প্রস্তুত কৰে আৰু বঁটা প্রদান প্রতিষ্ঠান প্রার্থীসমুহৰ প্রাথমিক এখন তালিকা উপস্থাপন কৰে। প্রতিষ্ঠানসমুহে ভােটৰ সহায়ত বিজয়ীসকলক বাচি উলিয়ায়। একোটা বছৰত এটা বিষয়ত সর্বাধিক তিনিজন ব্যক্তিৰ নাম বঁটাৰ বাবে ঘােষনা কৰে। শান্তিৰ বঁটাৰ বাহিৰে আন বঁটাকেইটা ব্যাক্তি বিশেষক প্রদান কৰে। ব্যক্তি বা অনুষ্ঠানক শান্তিৰ বঁটাৰ বাবে মনােনয়ন কৰা হয়। নােবেল বঁটাৰ একমাত্র নামটোৱেই পৃথিৱী বিখ্যাত বিজ্ঞানী, সাহিত্যিক আৰু অৰ্থনীতিৰ দৃষ্টি সন্মােহিত কৰি তােলে।
ছুনামি (Tsunami)
ছুনামি (Tsunami)এটা জাপানী শব্দ। ছু "Tsu" মানে বন্দৰ আৰু নামি "nami" মানে ঢৌ। ছুনামিৰ অৰ্থ হ'ল সাগৰৰ বিশাল ঢৌ। বিশেষ কেইটামান কাৰণত সমুদ্ৰ-তৰংগ যেতিয়া উপকূলভাগত আছাৰ খাই পৰি মহাতংৰগলৈ ৰূপান্তৰিত হয়,তাকে ছুনামি কোৱা হয়। ছুনামি হ'ল প্ৰবল জলোচ্ছ্বাস। সকলো ছুনামি ভয়াবহ নহয়। সমুদ্ৰ গৰ্ভত হোৱা ভূমিকম্প,নিমজ্জিত আগ্নেয়গিৰিৰ আকস্মিক উদগীৰণ,ভূমিস্খলন আদি কাৰণত সাধাৰণতে ছুনামিৰ সৃষ্টি হয়।
ইতিহাসঃ
২০০৪ চনৰ ২৬ ডিছেম্বৰ মাহত বিশ্বই এটা ভয়াবহ প্ৰাকৃতিক বিপৰ্যয়ৰ সন্মুখীন হয়। ভাৰত মহাসাগৰৰ উপকূলবৰ্তী অঞ্চলত প্ৰথমতে আহিল ৮.৯ ৰিখটাৰ স্কেলৰ ভূমিকম্প। ইণ্ডোনেছিয়াৰ (সুমাত্ৰা) উত্তৰত অভিকেন্দ্ৰ থকা এই ভূমিকম্পটো আৰু তাৰ পাছতে অহা ছুনামিয়ে ইণ্ডোনেছিয়া,মালয়েছিয়া,থাইলেণ্ড,ম্যানমাৰ,ভাৰত,শ্ৰীলংকা আৰু মালদ্বীপক বিধ্বস্ত কৰি পেলায়। ভূমিকম্পৰ বাবেই সাগৰত প্ৰবল ছুনামিৰ সৃষ্টি হয়।
সৃষ্টিৰ কাৰণঃ
সমুদ্ৰতলত সৃষ্টি হোৱা প্ৰবল ভূমিকম্পই ২০০৪ চনৰ ২৬ ডিচেম্বৰৰ ছুনামিৰ মূল কাৰণ। সমুদ্ৰগৰ্ভত থকা এখন ভূতাত্ত্বিক প্লেট - ইণ্ডিয়া প্লেটৰ লগত আৰু আন এখন প্লেট বাৰ্মা প্লেটৰ সংঘৰ্ষ হোৱাৰ ফলত এই ভূমিকম্পটোৰ সৃষ্টি হৈছিল। ইয়াৰ ফলত ইণ্ডিয়া প্লেটখন বাৰ্মা প্লেটৰ কিছু তললৈ সোমাই গ'ল। সমুদ্ৰপৃষ্ঠৰ পানী উলম্বভাৱে ওপৰলৈ উঠি যোৱাৰ ফলত ছুনামিৰ সৃষ্টি হ'ল। মাজসমুদ্ৰত যি ছুনামিৰ বা প্ৰবল জলোচ্ছ্বাস সৃষ্টি হ'ল,সি অতি বেগেৰে (ঘণ্টাত ৮০০-১০০০ কিল'মিটাৰ বেগত) উপকূলৰ ফালে ধাবিত হৈ আহিল। সমুদ্ৰৰ মাজত কিন্তু তৰংগবোৰৰ দৈৰ্ঘ্য বেছি নাছিল। আনকি ঢৌবোৰৰ উচ্চতাও মাত্ৰ কেইফুটমানহে আছিল। কিন্তু উপকূলত আহি খুন্দা মৰাৰ সময়ত সেই একেবোৰ ঢৌৰে উচ্চতা হ'লগৈ ২০ ৰপৰা ৫৩ ফুট পৰ্যন্ত। ইয়াৰ কাৰণ হ'ল - উপকূলৰ ফালে সমুদ্ৰৰ গভীৰতা কমি অহাৰ ফলত ছুনামিৰ বেগ কিছু কমি আহে আৰু ঢৌৰ উচ্চতা বাঢ়ি যায়।
সাগৰপৃষ্ঠৰ গৰ্ভত থকা আগ্নেয়গিৰিৰ উদগীৰণ হৈও ছুনামিৰ সৃষ্টি হ'ব পাৰে
সাগৰৰ গভীৰ অংশত গেছৰ উৎপত্তি হৈও ছুনামিৰ ৰূপ ল'ব পাৰে
Overriding plate bulges under strain, causing tectonic uplift.
Plate slips, causing subsidence and releasing energy into water.
The energy released produces tsunami waves.
ক্ষতিগ্ৰস্ত অঞ্চলঃ প্ৰায়বোৰ ছুনামি কোনো ক্ষতি নকৰাকৈ সাগৰৰ বুকুত ঢৌ তুলি তাতে মাৰ যায়। "জিঅ'ফিজিকেল ডাটা ছেণ্টাৰ"ৰ তথ্য অনুসৰি ১৯৮০ চনৰপৰা ১৯৯৯ চনৰ ভিতৰত পৃথিৱীত যি ৯৭০ তা ছুনামিৰ সৃষ্টি হৈছিল,তাৰ ৮৪২ টাই নিৰীহ আছিল। বাকীকেইটা কিছু ক্ষতিকাৰক হ'লেও সিমান ভয়াবহ নাছিল। আন এটা হিচাপ অনুযায়ী ১৭৮২ চনৰপৰা ১৯৬৪ চনৰ ভিতৰত সৃষ্টি হোৱা প্ৰলয়ংকাৰী ছুনামিৰ সংখ্যা ২৩। এইবোৰে চীন,জাপান,জাভা,পেৰু,চিলি,ইণ্ডোনেছিয়া,আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰ আদি দেশত ধ্বংস কাৰ্য ঘটাইছিল আৰু বিভিন্ন ঠাইত একোবাৰত ১,২০০ৰ পৰা ৪,০০০ পৰ্যন্ত লোকৰ মৃত্যু হৈছিল। ২৬ ডিছেম্বৰৰ এই ছুনামিৰ ফলত সৃষ্টি হোৱা জলোচ্ছ্বাসে ১১খন দেশৰ অভাৱনীয় ক্ষতি কৰে। এই ১১খন দেশত চৰকাৰী হিচাপমতে মৃত্যু হোৱা লোকৰ সংখ্যা আছিল ১,৬৫,০০০ জন। ইয়াৰ ভিতৰত ইণ্ডোনেছিয়াত মৃতকৰ সংখ্যা সৰ্বাধিক,৮০ হাজাৰ জন। শ্ৰীলংকাত ৩০ হাজাৰ,ভাৰতৰ তামিলনাডু,পণ্ডিচেৰী,অন্ধ্ৰপ্ৰদেশ আৰু কেৰালাত মুঠ মৃতকৰ সংখ্যা ১৫,০০০ জন। আন্দামানত ৭,০০০ জন। ম্যানমাৰ,মালয়েচিয়া,থাইলেণ্ড,মালদ্বীপ আদিতো বহু লোকৰ মৃত্যু হয়। বহুলোকৰ সন্ধানেই পোৱা নগল।
১৭৫৫চনত লিছবনত হোৱা ভূমিকম্প আৰু ছুনামিৰ ৰূপ
সাগৰীয় ঢৌসমূহ অগভীৰ অঞ্চললৈ আহিলে ইয়াৰ গতি কমে কিন্তু ঢৌৰ উচ্চতা বাঢ়ি যায়
সাগৰীয় ঢৌবোৰ পাৰৰ অঞ্চল পোৱালৈকে ক্ৰমান্বয়ে উচ্চতা বাঢ়ি গৈ থাকে।
ধ্বংসলীলাঃ
ছুনামিৰ পিছতেই বিপৰ্যস্ত দেশবোৰত খাদ্য,খোৱাপানী,আশ্ৰয় আদিৰ বাবে হাহাকাৰৰ সৃষ্টি হৈছিল। এই ছুনামিত ভাৰতৰ ক্ষতি হয় প্ৰায় ৫ হাজাৰ কোটি টকা। ৰাষ্ট্ৰীয় ঘাইপথৰ ১৬২ কিল'মিটাৰ ৰাজ্য আৰু জিলা পথৰ ৪৬২ কিল'মিটাৰ,৭খন দলং,৩৪টা পুল সম্পূৰ্ণৰূপে ধ্বংস হয়। এই ছুনামিটোত আটাইতকৈ ক্ষতিগ্ৰস্ত হয় শিশুসকল। মৃতকৰ ভিতৰত শিশুৰ সংখ্যাই সৰ্বাধিক। ইউনিচেফৰ এটা সমীক্ষাত দেশৰ ভিতৰত ইণ্ডোনেছিয়া,ভাৰত আৰু শ্ৰীলংকাতে ধন-জন হানি আতাইতকৈ বেছি।
ভাৰতৰ যি সাতখন ৰাজ্যত ছুনামিয়ে ধ্বংসলীলা চলালে সেইকেইখন হ'ল - উৰিষ্যা,পশ্চিমবংগ,অন্ধ্ৰপ্ৰদেশ,তামিলনাডু,পণ্ডিচেৰী,কেৰালা আৰু আন্দামান-নিকোবৰ দ্বীপপুঞ্জ। তাৰ ভিতৰত তামিলনাডু আৰু আন্দামান-নিকোবৰতে ক্ষয়-ক্ষতি সৰ্বাধিক।
Wednesday, March 30, 2022
Monday, March 28, 2022
Wednesday, March 23, 2022
Friday, February 4, 2022
চাকৰিৰ প্রার্থী
বেংকৰ চাকৰি এটাৰ লিখিত পৰীক্ষা এটাতে তাইক লগ পাইছিল সি।বগাকৈ ধুনীয়া ছোৱালীজনীয়ে তাৰ লগত একেখন বেঞ্চতে বহি পৰীক্ষা দিছিল।পৰীক্ষা আৰম্ভ হোৱাৰ ঠিক আগলৈকে কিবা গাইডবুক এখনত অস্থিৰভাৱে চকু ফুৰাই থকা ছোৱালীজনীক বৰ মৰম লাগি গৈছিল তাৰ।“প্রথমবাৰ দিবা?”,ইতিমধ্যে কেইবাটাও এনে পৰীক্ষা দি প্রায় অভ্যস্ত হোৱা সি হাঁহি এটাৰে সুধিছিল তাইক।
“অঁ’ ”,সৰু উত্তৰ এটা আহিছিল।
সেইদিনা বিকাশৰ পৰীক্ষা ভাল হৈছিল। তিনিবছৰ আগতে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা শেষ পৰীক্ষাটো দি ওলাই আহি ভুলটো আৰু একো পৰীক্ষাত নবহো বুলি পণ কৰা বিকাশৰ বুকুত আশা এটাই পোহৰ অকণ বিলায়। এইবাৰ সি কিজানি চাকৰি এটা পাই যাব। কলমটো আৰু এডমিট কার্ডখন পকেটত ভৰাই সি তাইক সুধিছিল,”কেনে হ’ল?”।
“নাজানো কি হ’ল।দেউতাই দিব কোৱা বাবেহে দি চালোঁ।কি বা হয়।”, অকণমান হাঁহি কৈছিল তাই।গুলপীয়া দোপাত্তাখন ঠিক-ঠাক কৰি তাই যাব লৈছিল।
“যোৱা তেন্তে।”,সি কোৱা কথাষাৰ নুশুনাকৈয়ে তাই ওলাই গৈছিল আৰু তাৰ মুগ্ধ দৃষ্টিক আওকাণ কৰি সন্মুখৰ চিনাকী ৰাজপথত লাহে লাহে হেৰাই গৈছিল অচিনাকী ছোৱালীজনীৰ গুলপীয়া দোপাত্তাখন।
তাৰপাছৰ দিনকেইটা বিকাশে দি অহা পৰীক্ষাটোৰ ৰিজাল্টৰ অপেক্ষাত কটালে।দৈনন্দিন কামবোৰৰ আড়স্ততাৰ মাজে মাজেও তাৰ মনলৈ সেইদিনা দেখা ছোৱালীজনীৰ ধুনীয়া মুখখন আহি থাকিল।ক’ৰ ছোৱালী,কাৰ ছোৱালী,কি পঢ়ি আছে,তাতকৈ কিমান সৰু ইত্যাদি এশ এটা প্রশ্নৰ মাজত নিজকে আৱদ্ধ কৰি কৰি সি কিবা অজানা সুখত মজি থাকিল। “দোস্ত,তই অচিনাকী ছোৱালীজনীৰ প্রেমত পৰিলি।নিজক চম্ভালি ল।এইবোৰ ছোৱালী আমাৰ দৰে বেকাৰৰ ভাগ্যত নাই।“,তাৰ অৱস্থা দেখি লগৰ অংকুৰে কয়।বিকাশে একো ক’ব নোৱাৰা হয়।কোঁৱাৰ উপায় নাথাকে।অংকত চোকা বুলি বন্ধুমহলত খ্যাত বিকাশৰ হিচাপবোৰ নিমিলে।
বিশ দিনমানৰ পাছত বিকাশলৈ এটা ই-মেইল আহিল।বেংকৰ লিখিত পৰীক্ষাটোত সি পাছ কৰিছে।এতিয়া এসপ্তাহ পাছত হ’বলগীয়া মৌখিক সাক্ষাৎকাৰলৈ তাক বাছনি কৰা হৈছে।আনন্দত যেন সি নাচিহে উঠিব তেনে লাগিল বিকাশৰ।কিজানি এইবাৰ সি চাকৰিটো পাই যাব।
“সাক্ষাৎকাৰটোহে,পাৰিব সি।“,মনে মনে সি ভাবিলে। বিকাশৰ অংকুৰহঁতক কৈ দিব মন গ’ল,” চাকৰিটো যদি পাই যাওঁ তাইক বিচাৰি উলিয়াই কৈ দিম ভালপাওঁ বুলি।ভাল ঘৰৰ শিক্ষিত আৰু ভাল লৰা মই।চাকৰি এটা হোৱাৰ পাছত তাই মোক বিয়া নকৰোৱাৰ কথাই নাই।“
সাক্ষাৎকাৰৰ দিনা বেংকৰ অফিচত উপস্থিত হৈ বিকাশৰ চিন্তিত মুখখনেৰে আনন্দৰ ঢৌ এটি বাগৰি গ’ল।সেয়া তাৰপৰা অকণমান আতৰৰ চকী এখনত তাই বহি আছে।তাই মানে, ইমানদিনে তাৰ মন আৰু মগজু আছন্ন কৰি থোৱা সেই অচিনাকী ছোৱালীজনী।“তুমি কম নোহোৱা দেই।এদিনৰ দেখাতে মোৰ মনটোতো কাঢ়িলাই,এতিয়া দেখিছো বেংকৰ চাকৰিও লৈহে তত্ পাবা।“,বিকাশে মনতেই যেন তাইক ক’লে।
তাইলৈ চাই থাকোতেই তাৰ তাইৰ চকুৱে চকুৱে পৰিল।কবিতা কবিতা যেন লগা এযোৰ ধুনীয়া চকুৰ অধিকাৰী তাই।নিজে ক’ব নোৱাৰাকৈইয়ে সি আগবাঢ়ি গৈ তাইক মাত লগালে,”হাই!চিনি পাইছা মোক?তোমাৰ লগত একেলগে এইটো বেংকৰ পৰীক্ষা দিছিলো।“
হঠাৎ গৈ এনেদৰে তাইক মতা বাবে অলপ উচপ্ খোৱাৰ দৰে হৈ তাই প্রথমে অলপপৰ একো ক’ব নোৱাৰিলে।তাৰপাছত ধুনীয়া চকু দুটি নচুৱাই তাই কৈ উঠিল,”অ’ মনত পৰিছে।আপোনাক দেখি চিনি পোৱা নাছিলো।বহুত দিন হ’ল যে,পাহৰিয়ে থাকিলো।এতিয়া মনত পৰিছে। ইমান ভাল সংযোগ নহয়নে?একেলগে পৰীক্ষা দিয়াৰ পাছত এতিয়া একেলগে মৌখিক সাক্ষাৎকাৰ দিব আহিছোঁ।এতিয়া আমি দুয়ো চাকৰিটোও পাই গ’লে আৰু ভাল হ’ব নহয়নে?“তাই হাঁহি হাঁহি ক’লে।হাঁহিলে তাইক ধুনীয়া দেখি।
“তোমাক এনেদৰে আকৌ লগ পাম বুলি ভবাই নাছিলোঁ।সেইদিনাটো পাছ কৰিলো, আজি বা কি হয়।“মনৰ মাজত ঢৌ খেলিব ধৰা প্রেমৰ সাগৰখনক কোনোমতে চম্ভালি বিকাশে ক’লে।
দুয়ো দুই এটা কথা পাতিলে।তাই কথাই কথাই হাঁহে।বিকাশে মন কৰিলে। বিকাশ যেন আকৌ এবাৰ তাইৰ প্রেমত পৰিল। কিছু সময় পাছত বিকাশৰ সাক্ষাৎকাৰৰ পাল পৰিল।তাৰ মৌখিক সাক্ষাৎকাৰটো খুব ভাল হ’ল।ছোৱালীজনীক আকৌ এবাৰ লগ পোৱাৰ আনন্দতে সি মুকলি মনেৰে সকলো প্রশ্নৰ উত্তৰ দি গ’ল।অৱশেষত এজন সাক্ষ্যাৎগ্রহণকাৰীয়ে নিজৰ মনৰ ভাৱ লুকুৱাব নোৱাৰি কৈয়ে পেলালে,”তোমাক আমাৰ প্রতিস্থানৰ কর্মী হিচাপে পাই খুব ভাল লাগিব।আমাক জইন্ কৰিবলৈ সাজু হোৱা।“নিজৰ ভাগ্যখনকে অবিশ্বাস কৰিব যেন লাগিল বিকাশৰ। তাৰ ভাগ্যোদয়ৰ কথা যেন একে উশাহতে ছোৱালীজনীক কৈ দিব এনে এটি ভাৱত বিকাশ হাঁহি মনেৰে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।ওলাই আহি সি দেখিলে ছোৱালীজনীৰ কাষত অলপ আগতে সি বহি থকা ছিটটোত অন্য লৰা এটা বহি আছে।
“অঁ’ ”,সৰু উত্তৰ এটা আহিছিল।
সেইদিনা বিকাশৰ পৰীক্ষা ভাল হৈছিল। তিনিবছৰ আগতে বিশ্ববিদ্যালয়ৰ পৰা শেষ পৰীক্ষাটো দি ওলাই আহি ভুলটো আৰু একো পৰীক্ষাত নবহো বুলি পণ কৰা বিকাশৰ বুকুত আশা এটাই পোহৰ অকণ বিলায়। এইবাৰ সি কিজানি চাকৰি এটা পাই যাব। কলমটো আৰু এডমিট কার্ডখন পকেটত ভৰাই সি তাইক সুধিছিল,”কেনে হ’ল?”।
“নাজানো কি হ’ল।দেউতাই দিব কোৱা বাবেহে দি চালোঁ।কি বা হয়।”, অকণমান হাঁহি কৈছিল তাই।গুলপীয়া দোপাত্তাখন ঠিক-ঠাক কৰি তাই যাব লৈছিল।
“যোৱা তেন্তে।”,সি কোৱা কথাষাৰ নুশুনাকৈয়ে তাই ওলাই গৈছিল আৰু তাৰ মুগ্ধ দৃষ্টিক আওকাণ কৰি সন্মুখৰ চিনাকী ৰাজপথত লাহে লাহে হেৰাই গৈছিল অচিনাকী ছোৱালীজনীৰ গুলপীয়া দোপাত্তাখন।
তাৰপাছৰ দিনকেইটা বিকাশে দি অহা পৰীক্ষাটোৰ ৰিজাল্টৰ অপেক্ষাত কটালে।দৈনন্দিন কামবোৰৰ আড়স্ততাৰ মাজে মাজেও তাৰ মনলৈ সেইদিনা দেখা ছোৱালীজনীৰ ধুনীয়া মুখখন আহি থাকিল।ক’ৰ ছোৱালী,কাৰ ছোৱালী,কি পঢ়ি আছে,তাতকৈ কিমান সৰু ইত্যাদি এশ এটা প্রশ্নৰ মাজত নিজকে আৱদ্ধ কৰি কৰি সি কিবা অজানা সুখত মজি থাকিল। “দোস্ত,তই অচিনাকী ছোৱালীজনীৰ প্রেমত পৰিলি।নিজক চম্ভালি ল।এইবোৰ ছোৱালী আমাৰ দৰে বেকাৰৰ ভাগ্যত নাই।“,তাৰ অৱস্থা দেখি লগৰ অংকুৰে কয়।বিকাশে একো ক’ব নোৱাৰা হয়।কোঁৱাৰ উপায় নাথাকে।অংকত চোকা বুলি বন্ধুমহলত খ্যাত বিকাশৰ হিচাপবোৰ নিমিলে।
বিশ দিনমানৰ পাছত বিকাশলৈ এটা ই-মেইল আহিল।বেংকৰ লিখিত পৰীক্ষাটোত সি পাছ কৰিছে।এতিয়া এসপ্তাহ পাছত হ’বলগীয়া মৌখিক সাক্ষাৎকাৰলৈ তাক বাছনি কৰা হৈছে।আনন্দত যেন সি নাচিহে উঠিব তেনে লাগিল বিকাশৰ।কিজানি এইবাৰ সি চাকৰিটো পাই যাব।
“সাক্ষাৎকাৰটোহে,পাৰিব সি।“,মনে মনে সি ভাবিলে। বিকাশৰ অংকুৰহঁতক কৈ দিব মন গ’ল,” চাকৰিটো যদি পাই যাওঁ তাইক বিচাৰি উলিয়াই কৈ দিম ভালপাওঁ বুলি।ভাল ঘৰৰ শিক্ষিত আৰু ভাল লৰা মই।চাকৰি এটা হোৱাৰ পাছত তাই মোক বিয়া নকৰোৱাৰ কথাই নাই।“
সাক্ষাৎকাৰৰ দিনা বেংকৰ অফিচত উপস্থিত হৈ বিকাশৰ চিন্তিত মুখখনেৰে আনন্দৰ ঢৌ এটি বাগৰি গ’ল।সেয়া তাৰপৰা অকণমান আতৰৰ চকী এখনত তাই বহি আছে।তাই মানে, ইমানদিনে তাৰ মন আৰু মগজু আছন্ন কৰি থোৱা সেই অচিনাকী ছোৱালীজনী।“তুমি কম নোহোৱা দেই।এদিনৰ দেখাতে মোৰ মনটোতো কাঢ়িলাই,এতিয়া দেখিছো বেংকৰ চাকৰিও লৈহে তত্ পাবা।“,বিকাশে মনতেই যেন তাইক ক’লে।
তাইলৈ চাই থাকোতেই তাৰ তাইৰ চকুৱে চকুৱে পৰিল।কবিতা কবিতা যেন লগা এযোৰ ধুনীয়া চকুৰ অধিকাৰী তাই।নিজে ক’ব নোৱাৰাকৈইয়ে সি আগবাঢ়ি গৈ তাইক মাত লগালে,”হাই!চিনি পাইছা মোক?তোমাৰ লগত একেলগে এইটো বেংকৰ পৰীক্ষা দিছিলো।“
হঠাৎ গৈ এনেদৰে তাইক মতা বাবে অলপ উচপ্ খোৱাৰ দৰে হৈ তাই প্রথমে অলপপৰ একো ক’ব নোৱাৰিলে।তাৰপাছত ধুনীয়া চকু দুটি নচুৱাই তাই কৈ উঠিল,”অ’ মনত পৰিছে।আপোনাক দেখি চিনি পোৱা নাছিলো।বহুত দিন হ’ল যে,পাহৰিয়ে থাকিলো।এতিয়া মনত পৰিছে। ইমান ভাল সংযোগ নহয়নে?একেলগে পৰীক্ষা দিয়াৰ পাছত এতিয়া একেলগে মৌখিক সাক্ষাৎকাৰ দিব আহিছোঁ।এতিয়া আমি দুয়ো চাকৰিটোও পাই গ’লে আৰু ভাল হ’ব নহয়নে?“তাই হাঁহি হাঁহি ক’লে।হাঁহিলে তাইক ধুনীয়া দেখি।
“তোমাক এনেদৰে আকৌ লগ পাম বুলি ভবাই নাছিলোঁ।সেইদিনাটো পাছ কৰিলো, আজি বা কি হয়।“মনৰ মাজত ঢৌ খেলিব ধৰা প্রেমৰ সাগৰখনক কোনোমতে চম্ভালি বিকাশে ক’লে।
দুয়ো দুই এটা কথা পাতিলে।তাই কথাই কথাই হাঁহে।বিকাশে মন কৰিলে। বিকাশ যেন আকৌ এবাৰ তাইৰ প্রেমত পৰিল। কিছু সময় পাছত বিকাশৰ সাক্ষাৎকাৰৰ পাল পৰিল।তাৰ মৌখিক সাক্ষাৎকাৰটো খুব ভাল হ’ল।ছোৱালীজনীক আকৌ এবাৰ লগ পোৱাৰ আনন্দতে সি মুকলি মনেৰে সকলো প্রশ্নৰ উত্তৰ দি গ’ল।অৱশেষত এজন সাক্ষ্যাৎগ্রহণকাৰীয়ে নিজৰ মনৰ ভাৱ লুকুৱাব নোৱাৰি কৈয়ে পেলালে,”তোমাক আমাৰ প্রতিস্থানৰ কর্মী হিচাপে পাই খুব ভাল লাগিব।আমাক জইন্ কৰিবলৈ সাজু হোৱা।“নিজৰ ভাগ্যখনকে অবিশ্বাস কৰিব যেন লাগিল বিকাশৰ। তাৰ ভাগ্যোদয়ৰ কথা যেন একে উশাহতে ছোৱালীজনীক কৈ দিব এনে এটি ভাৱত বিকাশ হাঁহি মনেৰে বাহিৰলৈ ওলাই আহিল।ওলাই আহি সি দেখিলে ছোৱালীজনীৰ কাষত অলপ আগতে সি বহি থকা ছিটটোত অন্য লৰা এটা বহি আছে।
বিকাশক দেখি তাই হাত বাউল দি তাক মাতিলে।“কেনে হ’ল ইন্টাৰভিউ?”,তাই সুধিলে।
“ভাল হৈছে।চাকৰিটো পাম যেন লাগিছে।এওঁ কোন?” অলপ আগৰ উৎসাহটোৰ কথা পাহৰি বিকাশে তাইক সুধিলে।
“বঢ়িয়া কথা।অ’ এওঁ অনিল কাকতি।অহা মাহত এওঁৰ সৈতে মোৰ বিয়া।আজি পুৱা মোক ইয়াত থৈ তেওঁ কিবা কাম এটা কৰি আহিল।সেয়ে আপুনি লগ পোৱা নাছিল।“,তাই ক’লে।
ল’ৰাজনে বিকাশলৈ নিজৰ সোঁহাতখন আগবঢ়াই দিলে।বিকাশৰ মূৰত যেন আকাশখনহে সৰি পৰিল।কি কৰিব কি নকৰিব একো ধৰিব নোৱাৰি সি অকণমান সময় ঠৰ লাগি ছোৱালীজনী আৰু তাইৰ কাষত বহি থকা ল’ৰাজনলৈ চাই থাকিল।চাকৰিটোৰ আকাংশাৰ লগতে সি ইমানদিনে বুকুত কাঁচৰ ঘৰ এটাহে যেন সাজি আছিল।এতিয়া তালৈ হাঁহিমুখে সোঁহাতখন আগবঢ়াই ৰৈ থকা ল’ৰাজনে সেই কাঁচৰ ঘৰটো এফালৰ পৰা ভাঙি নিব।বিকাশৰ বুকুখন বিষাই উঠিল।সি ল’ৰাজনলৈ তাৰ সোঁহাতখন আগবঢ়াই নিদিলে। কাৰোফালে নোচোঁৱাকৈ খৰ গতিৰে বিকাশ তাৰ পৰা ওলাই আহিল। বাহিৰৰ আলিবাটত খোজ পেলাইহে সি উশাহ ল’ব পাৰিলে।অংকত চোকা বিকাশৰ সকলো হিচাপ খেলিমেলি হৈ থাকিল।
“ভাল হৈছে।চাকৰিটো পাম যেন লাগিছে।এওঁ কোন?” অলপ আগৰ উৎসাহটোৰ কথা পাহৰি বিকাশে তাইক সুধিলে।
“বঢ়িয়া কথা।অ’ এওঁ অনিল কাকতি।অহা মাহত এওঁৰ সৈতে মোৰ বিয়া।আজি পুৱা মোক ইয়াত থৈ তেওঁ কিবা কাম এটা কৰি আহিল।সেয়ে আপুনি লগ পোৱা নাছিল।“,তাই ক’লে।
ল’ৰাজনে বিকাশলৈ নিজৰ সোঁহাতখন আগবঢ়াই দিলে।বিকাশৰ মূৰত যেন আকাশখনহে সৰি পৰিল।কি কৰিব কি নকৰিব একো ধৰিব নোৱাৰি সি অকণমান সময় ঠৰ লাগি ছোৱালীজনী আৰু তাইৰ কাষত বহি থকা ল’ৰাজনলৈ চাই থাকিল।চাকৰিটোৰ আকাংশাৰ লগতে সি ইমানদিনে বুকুত কাঁচৰ ঘৰ এটাহে যেন সাজি আছিল।এতিয়া তালৈ হাঁহিমুখে সোঁহাতখন আগবঢ়াই ৰৈ থকা ল’ৰাজনে সেই কাঁচৰ ঘৰটো এফালৰ পৰা ভাঙি নিব।বিকাশৰ বুকুখন বিষাই উঠিল।সি ল’ৰাজনলৈ তাৰ সোঁহাতখন আগবঢ়াই নিদিলে। কাৰোফালে নোচোঁৱাকৈ খৰ গতিৰে বিকাশ তাৰ পৰা ওলাই আহিল। বাহিৰৰ আলিবাটত খোজ পেলাইহে সি উশাহ ল’ব পাৰিলে।অংকত চোকা বিকাশৰ সকলো হিচাপ খেলিমেলি হৈ থাকিল।
Sunday, January 30, 2022
উপন্যাসঃ-
📖 অন্তৰীপ লেখক ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া
📖 মিৰি জীয়ৰী লেখক ৰজনীকান্ত বৰদলৈ
📖 অঘৰী আত্মাৰ কাহিনী লেখক চৈয়দ আব্দুল মালিক
📖 ককাদেউতাৰ হাড় লেখক নৱকান্ত বৰুৱা
📖 উপেক্ষিত যৌৱন মোৰ লেখক প্ৰসন্নকুমাৰ শৰ্মা
📖 ফেৰেংগাদাও লেখিকা মেদিনী চৌধুৰী
📖 সন্দিকৈ কলেজ লেখক প্ৰণৱ কমাৰ বৰ্মন
📖 তেজত আচন্ন অন্ধকাৰ লেখক ৰঞ্জু হাজৰিকা
📖 স্বৰ্ণ শিহৰণ লেখক ৰঞ্জু হাজৰিকা
📖 স্বাধীনতাৰ স্বপ্নগাথা লেখক অজয় লাল দত্ত
📖 হেৰুৱা দিগন্তৰ মায়া- মহিম বৰা New
📖 পৃথিৱীৰ প্ৰেম- ফনী তালুকদাৰ New
📖 ৰঙা ৰঙা তেজ - উমাকান্ত শৰ্মা New
📖 অনামী নাগিনী - কৈলাস শৰ্মা New
📖 জীৱন অন্বেষণৰ বাটত - যোগেশ চন্দ্ৰ কলিতা New
📖 এজনী নতুন ছোৱালী - চৈয়দ আব্দুল মালিক New
📖 ধুমুহাৰ পিছত -নিলিমা দত্ত New
📖 য়াংজু নদীৰ পাৰ-মেদিনী চৌধুৰী New
📖 ৰহদৈ লিগিৰী - ৰজনীকান্ত বৰদলৈ New
📖 দেৱদাসী চৰনত কান্দে যাৰ প্ৰেমাঞ্জলি- ডঃ হেম বৰা New
📖 ফুলকোৱৰৰ পখী ঘোৰা- বীৰেন্দ্ৰকুমাৰ ভট্টাচাৰ্য New
📖 খোলাকটিৰ তাল- মেদিনী চৌধুৰী New
📖 তক্ষশীলাত বনমানুহ- ডঃ বীৰেন্দ্ৰ নাথ ডেকা New
📖 আধা লেখা দস্তাবেজ- মামনী ৰয়ছম গোস্বামী New
📖 মামৰে ধৰা তৰোৱাল আৰু দুখন উপন্যাস - মামনী ৰয়ছম গোস্বামী New
📖 দাশৰথিৰ খোজ - মামনী ৰয়ছম গোস্বামী New
📖 বিষকন্য়াৰ পৰশ - অমুল্য় হাজৰিকা New
📖 উল্কাৰ পোহৰ- কুমুদ গোস্বামী New
📖 কণিকা- সুৰেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া New
📖 মৃগ-তৃষ্ণা - নবীন চন্দ্ৰ ডেকা New
📖 ৰম্য়ভূমি- ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া New
📖 শেষ পৃষ্ঠা - ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া New
📖 সেন্দুৰ - ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া New
📖 উপকন্ঠ - ভবেন্দ্ৰ নাথ শইকীয়া New
📖 ফেলানী - অৰূপা পটঙ্গীয়া কলিতা New
📖 মহাশ্বেতা - ৰমা বেজবৰুৱা New
📖 মহাশ্বেতাৰ পুনৰ্জন্ম - ৰমা বেজবৰুৱা New
📖 স্বপ্ন বৈজয়ন্তী - ৰমা বেজবৰুৱা New
📖 কবৰ আৰু কংকাল- কুমাৰ কিশোৰ New
📖 মনত মেঘৰ ৰং - জয়কান্ত গন্ধীয়া New
📖 বৰ্ষা যেতিয়া নামে - ৰমা দাশ New
📖 বাসনাৰ ফুল - সুৰেন্দ্ৰ কুমাৰ শৰ্মা New
Subscribe to:
Posts (Atom)